ஹிந்தி சினிமாவில் 'ரங்கீலா'வின் சூப்பர் ஹிட் என்ட்ரி ரஹ்மானே எதிர்பார்த்திராத பல சாத்தியங்களை உருவாக்கியது. தொடர்ந்து ஏகப்பட்ட ஹிந்திப் பட வாய்ப்புகள் அவரைத் தேடி வந்தன. சேகர் கபூர், மீரா நாயர், சுபாஷ் கய், ராஜ்குமார் சந்தோஷி, கோவிந்த் நிஹ்லானி, அசுதோஷ் காவரிகர், தீபா மேத்தா போன்ற படா படா இயக்குநர்கள் தேடி வந்தனர். எதை விடுவது... எதை ஒப்புக்கொள்வது என்று புரியாமல் தவித்தார் ரஹ்மான். ஹிந்தி மீடியா 'ஆர்.டி. பர்மனின் அடுத்த வாரிசு' என்றெல்லாம் ரஹ்மானைப் பற்றிப் புகழ்ந்து எழுத ஆரம்பித்திருந்த காலகட்டம் அது. தமிழ்நாட்டிலோ 'இசை அரசன்', 'இசைப் புயல்' போன்ற பட்டங்கள் அவரைத் தேடி வர ஆரம்பித்தன.

உலக அளவில் கலக்கிக்கொண்டு இருந்த பல இயக்குநர்கள், தன் இல்லம் தேடி வருவது அவரை மகிழ்வித்தது. அவர்களின் திரைக்கதைகள் காட்டிய பல புதுமையான சிச்சுவேஷன்கள் புதுப் புது இசையை அறிமுகப்படுத்தலாமே என்கிற ஆசையை ஏற்படுத்தின. அவருடைய தேடல்களுக்கு ஆரம்பம் அதுதான்.

ஹிந்திப் படங்களிலேயே செட்டில் ஆகக்கூடிய வாய்ப்புகள் ஏகப்பட்டது வந்தாலும் தமிழிலும் பல படங்களுக்கு விடாமல் இசைஅமைத்தார் ரஹ்மான். 'இந்திரா', 'மிஸ்டர் ரோமியோ', 'லவ் பேர்ட்ஸ்', 'சங்கமம்' போன்ற படங்கள் அப்போது வெளிவந்தன. இந்தப் படங்கள் ஓடாவிட்டாலும் பாடல்கள் ஹிட். 'இந்திரா' படத்தில் 'தொடத் தொட', 'நிலா காய்கிறது' போன்ற பாடல்களின் மெல்லிசை கிறங்கடித்தது. 'சங்கமம்' படத்தில் சங்கர் மகாதேவனின் குரலில் 'வராக நதிக்கரைஓரம்' பாட்டில் வங்காளத்தின் நாட்டார் இசையைப் பயன்படுத்தியிருந்தார் ரஹ்மான். அதே படத்தில் அவர் இசையமைத்த 'முதல் முதல்' என்கிற பாட்டு தேசிய விருதை வென்றது. 'லவ் பேர்ட்ஸ்' படத்தில் ராப் பாடகர் அப்பாச்சி இந்தியனைப் பாடவைத்திருந்தார் ரஹ்மான்.

ரஹ்மான் தன் இசையில் புதுப் புதுப் படிவங்களை அறிமுகப்படுத்துவதை ரசிகர்கள் ஆனந்தப் பரவசத்துடன் கவனித்தார்கள்.

அப்போது உலக இசைத் துறையில் பின்நவீனத்துவத்தின் தாக்கத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களில் ஒன்று, 'அழகான, இனிமையான குரல்தான் பாட வேண்டும் என்பது இல்லை. எப்படிப்பட்ட குரலும் அதன் தன்மைக்கேற்ப அழகானதே' என்பதுதான். மேற்கத்திய இசையில் ப்ரூஸ் ஸ்பிரிங்ஸ்டீன், டீனா டர்னர், ரிச்சர்ட் மார்க்ஸ், பிரயன் ஆடம்ஸ், பான் ஜோவி போன்றவர்கள் தங்களுடைய வித்தியாசமான கரகர குரலில் ஏகப்பட்ட ஹிட்களைக் கொடுத்துக்கொண்டு இருந்தார்கள். 'பாய் ஜார்ஜ்' என்கிற பாடகர் தன்னுடைய 'திருநங்கை'க் குரல் மற்றும் தோற்றத்தால் இசை மேடைகளில் கலக்கிக்கொண்டு இருந்தார். இதற்குஎல்லாம் சிகரம் வைத்தாற் போல் இருந்தது மைக்கேல் ஜாக்சனின் மிக வித்தியாசமான குரல்.

'சொப்ரானோ ஃபால்செட்டோ' என்கிற மேற்கத்திய இசைப் பிரிவின் கீழ் வரக்கூடிய ஜாக்சனின் குரல் பெண்மையும் ஆண்மையும் கலந்து ஒலிக்கக் கூடிய வித்தியாசமான ஒலி. ஒரு திருநங்கையின் குரல் என்றுகூடப் பல விமர்சகர்கள் அதைப் பாராட்டி இருக்கிறார்கள். அந்தக் குரலுக்கு இணையான வேறு ஒரு குரல் இந்த உலகத்தில் இல்லை என்பதே உண்மை. அவருடைய குரலுக்கும் இசைக்கும் பெரிய ரசிகராக இருக்கும் ரஹ்மானின் மனதில் பாடகர்களின் குரல் தன்மையைப் பற்றிய மதிப்பீடுகளும் புரட்சிகரமாக மாறியிருந்தன.

இசைக்கு அழகான குரல்தான் வேண்டும் என்பது இல்லை. வித்தியாசமான எந்தக் குரலுமே இசைக்கு ஏற்றதுதான். அதுவே ஒரு பாட்டுக்கு வேறுவிதமான ஏற்றத்தைத் தந்துவிடும் என்று நம்பும் ரஹ்மான், தன் இசையில் பலப் பல புதிய குரல்களை அறிமுகம் செய்ய வேண்டும் என்று தீர்மானித்திருந்தார். சினிமா இசை என்கிற இரும்புக் கோட்டையின் கதவுகள் இளம் பாடகர்களுக்காகத் திறக்கப்பட்டன.

உன்னிகிருஷ்ணன், சுஜாதா, சுரேஷ் பீட்டர்ஸ், சங்கர் மகாதேவன், சொர்ணலதா, ஹரிஹரன், மகாலக்ஷ்மி, சின்மயி என்று பல வித்தியாசமான குரல்களை ரஹ்மான் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார். அவர்கள் பாடிய பாடல்களை வேறு 'பழக்கப்பட்ட' பிரபல பாடகர்கள் பாடியிருந்தால் அந்த ஓசை வித்தியாசமாக இருந்திருக்காது.

சந்தீப் சௌதா என்பவர் ஆரம்பக் காலங்களில் ரஹ்மானுடன் சேர்ந்து பணிபுரிந்தவர். பிறகு, தனியாக இசையமைக்கச் சென்றுவிட்டார். அவரை ஹிந்தியின் 'புவர் மேன்ஸ் ரஹ்மான்' என்பார்கள். ரஹ்மானின் ஸ்டைலிலேயே இசையமைக்கக்கூடியவர். ரஹ்மானின் தேதிகள் கிடைக்காத நிலையில் அவருடைய கடைக்கு முன்னால் கும்பல் கூடியது. ரஹ்மானைப் போலவே இசை போட்டுத் தரச் சொல்லிக் கேட்டார்கள், பல தயாரிப்பாளர்கள். அவரும் சில படங்களுக்கு அதே மாதிரி இசை போட்டுக் கொடுத்தார். ஆனால், ஒரு சில நாட்களுக்கு மேல் தாக்குப் பிடிக்க முடியவில்லை. பெரிய கும்பிடு போட்டுவிட்டார்.

''ரஹ்மான், ரஹ்மான்தான். அவருடனேயே பணிபுரிந்ததால் என் இசைக்கும் அவருடைய ஸ்டைல் வந்துவிட்டதே தவிர, ரஹ்மானின் இசையில் ஒலிக்கும் ஆன்மா என் இசையில் இல்லை என்பதை நான் ஒப்புக்கொண்டே ஆக வேண்டும். இசையில் அவர் ஒரு புரட்சிக்காரர். அவருடைய 'கார்டு ப்ரோக்ரஷன்' அசரவைக்கக்கூடியது. சம்பிரதாயமான ராக ஆலாபனைகளை மட்டும் அவர் நம்புவது இல்லை. அதற்கு மேலே பல சங்கதிகளை வைத்திருக்கிறார். அவரையும் என்னையும் ஒப்பிடுவதுகூட மிகவும் தவறானது" என்று பெருந்தன்மையுடன் சொன்னார் அவர்.

ரஹ்மான் இசை நெய்யும் முறை பாலிவுட் இசையமைப்பாளர்களுக்குப் புதிதாகவும் புதிராகவும் இருந்தது. இசையமைப்பாளர் டியூனை கம்போஸ் செய்வார், பாடலை எழுதி கவிஞர் எடுத்து வருவார், ரிக்கார்டிங் தியேட்டர்களில் பாடகர் பாட, இசைக் கலைஞர்கள் வாசிக்க... பல டேக்குகளில் பாட்டு ஒலிப்பதிவு ஆகும். இதுதான் அங்கே காலம் காலமாக இருந்து வந்த நடைமுறை. (அங்கே மட்டுமல்ல... இந்தியா முழுக்கவும்தான்) ரஹ்மான் நிதானமாக வேறு வழிகளில் பாடல்களை ஒலிப்பதிவு செய்தார்.

டியூனை முடிவு செய்ததும் அதற்கு ஒரு அடிப்படையான 'ரிதம் டிராக்' அமைத்து, அதன் மேல் பாடகரைப் பாடச் சொல்வார் ரஹ்மான். பாடகர் பாடிவிட்டுப் போய்விடலாம். அப்போது பாடகருக்கு இசை மிக்ஸிங்கின் எந்தப் பரவசமும் இருக்காது. பாடகரின் குரலையும் பல டேக்குகளில் பதிவு செய்துகொள்வார் ரஹ்மான். அதற்குப் பிறகுதான் கச்சேரியே ஆரம்பமாகும்.

ரஹ்மான் அந்த இசையைத் தன் மடியில் போட்டுக்கொண்டு, ஒரு குழந்தையைப் போல் தாலாட்ட ஆரம்பிப்பார். தொகுப்பில் இருக்கும் பாடகரின் குரல்களில் இருந்து மிகச் சிறந்ததை முதலில் தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்வார். பிறகு, ஒவ்வொரு லேயராக அந்தப் பாட்டின் மேல் இசை இழைகள் விழ ஆரம்பிக்கும். இசைக் கலைஞர்களின் வேலையும் அப்போதுதான் ஆரம்பிக்கும். அவர்களையும் வாசிக்கவைத்து எல்லாவற்றையும் பொறுமையாகப் பதிவு செய்துகொள்வார். பிறகு, அதிலிருந்தும் 'தி பெஸ்ட்'டைத் தேர்ந்தெடுதுக்கொள்வார். இப்போது எல்லாவற்றையும் வைத்துக்கொண்டு எஃபெக்ட்டுகள் சேர்த்து ஒரு பூமாலை போல் தொடுக்க ஆரம்பிப்பார். ஓர் அழகான பொம்மையைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு

அதை எப்படி எல்லாம் அலங்காரம் செய்து மேலும் மேலும் அழகாக்கலாம் என்பதுதான் ரஹ்மானின் இசைத் தத்துவம்.

ஃபைனல் மிக்ஸிங் என்கிற நிலைக்கு முன்னால் வரை அந்தப் பாட்டுடன் போராடுவார் ரஹ்மான். அந்த மலைக்கவைக்கும் உழைப்பை அளவிட்டுப் பாருங்கள். கையில் இருப்பதோ இரு அடிப்படை ரிதம் டிராக்கில் உள்ள ஒரு பாடகரின் பாடல். அதைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இசைக் கலைஞர்களின் இசைப் பின்னணியைவைத்து மெருகேற்ற வேண்டும். கூடவே, எலெக்ட்ரானிக் சிந்தசைஸர் கருவிகளை வைத்து அதை இன்னும் சிறப்பாக மாற்ற வேண்டும். அதற்குப் பிறகு அதன் ஒலிப்பதிவு வைபவம்.

எல்லாம் முடிந்து கடைசியில் அந்தப் பாட்டைக் கேட்கும்போது பிரமிப்பாக இருக்கும். அந்தப் பாடகருக்கே நம்ப முடியாது, இது நாம் பாடிய பாட்டுதானா என்று. ரஹ்மானின் இசையில் பாடும் ஒவ்வொரு பாடகர்களுக்கும் அந்த அனுபவம் நிச்சயம் ஏற்படும். ஸ்டுடியோவில் பாடும்போது அத்தனை பரவசம் இருக்காது. ஆனால், சி.டி-யில் கடைசியாகக் கேட்கும்போது நாமா இந்தப் பாட்டைப் பாடினோம் என்கிற பிரமிப்பு ஏற்படும். இதுதான் ரஹ்மானின் மியூஸிக் ஸ்டைல்!