சிரிப்பு கேக்!

கோ டை விடுமுறை முடிந்து பள்ளி திறந்தது. புதிய வகுப்பு, புதுச் சீருடை, புதிய புத்தகங்கள்... வகுப்பு டீச்சர்களும்கூட மாறியிருந்தார்கள். பல குழந்தைகள், தனக்கு நல்ல டீச்சர் கிடைத்ததாக மகிழ்ந்தார்கள்.

வகுப்பில் ஒவ்வொருவரும் தாங்கள் வாங்கிய பேக், வாட்டர் பாட்டில், பவுச் எல்லாவற்றைப் பற்றியும் ஒரு கதை சொல்லிக்கொண்டார்கள். லில்லியும் அப்படித்தான்.

. முதல் நாளில் கதை, பாட்டு, சிரிப்பு என உற்சாகமாக ஓடியது. மறுநாளிலிருந்து நிறைய கண்டிப்புகள்.

. அம்மாவிடம் சொன்னபோது, பாடத்துடன் ஒழுக்கத்தைக் கற்றுக்கொள்வது மிகவும் முக்கியம் என்றார். அதில், லில்லிக்கு எதுவும் கஷ்டமாக இல்லைதான். ஆனால், பக்கத்தில் இருப்பவர்களிடம் பேசமுடியவில்லை. பல நேரங்களில், அவர்கள் சிரிப்பு மூட்டும்போது, லில்லியால் எப்படி சிரிக்காமல் இருக்க முடியும்?

அபி டீச்சர் பாடம் நடத்தும்போது, கடைசி பெஞ்சில் முணுமுணுப்பு கேட்டால் போதும், ‘‘சைலன்ஸ்... சைலன்ஸ்’’ என்பார். அவர் திரும்பி, போர்டில் எழுதும்போது, சிலர் பேச்சுக் கொடுப்பார்கள். சேட்டைகள் செய்வார்கள், அடக்கமுடியாத சிரிப்பு அவர்களைக் குலுக்கும்.

. ‘‘லுக் கியர்... லிசன்’’ என்பார் டீச்சர். இல்லையென்றால், ‘‘டோன்ட் மேக் நாய்ஸ்’’ என்பார்.

ஒரு நாள், லில்லியின் அருகில் இருந்தவள் சிரித்துவிட, டீச்சர் திரும்பிப் பார்த்தார். அவள் எழுந்து நின்று, ‘‘டீச்சர், லில்லி சிரிப்பு மூட்றா டீச்சர்’’ என்று ரொம்ப நல்ல பிள்ளைபோல சொல்ல, லில்லியை டீச்சர் எச்சரித்தார்.

. அடுத்த நாள், டீச்சர் வகுப்புக்கு வந்ததுமே... ‘‘இனிமேல் யாரும் சிரிக்கக் கூடாது. யாராவது சிரிச்சுப் பார்த்தேன்... பிரின்சிபால் மேடத்திடம் கொண்டுபோய் விட்டுருவேன்’’ எனக் கடுமையான சட்டம் போட்டார்.

அன்றிலிருந்து யாரும் சத்தமாகச் சிரிப்பதில்லை. டீச்சரே சிரிக்கவைப்பதுபோல பேசினாலும் யாரும் சிரிப்பதில்லை.

அடக்க முடியாமல் சிரிப்பு வரும்போதெல்லாம், ‘மிஸ் வாட்டர்’, ‘மிஸ் பாத்ரூம்’ என்று சைகை காட்டிவிட்டுப் போய், சிரித்துவிட்டு வருவார்கள். அல்லது டீச்சர் எப்போ வெளியே போவார் என்று காத்திருப்பார்கள். லன்ச் நேரத்திலும் சிரிக்க முடியாது. அங்கேயும் ஆயா குச்சியோடு நிற்பார். என்ன செய்வது எனக் கூடிப் பேசினார்கள். ஆனால், தீர்வு புலப்படவில்லை.

கடைசியாக, வகுப்பு டீச்சருக்கு பிறந்தநாள் வருவதை அறிந்தாள் லில்லி. வகுப்பு மாணவ மாணவிகள் எல்லோரிடமும் பணம் வசூல்செய்து, பெரிய கேக் வாங்கி, ‘வெட்டிவிடலாம்’ என்று முடிவெடுக்கப்பட்டது. கேக்கை எங்கே வைத்து வெட்டுவது என்று ஆலோசித்தனர்.

. அன்று, வகுப்பு டீச்சர் விடுமுறை எடுத்திருந்தார். லில்லி, தன்னுடன் சில மாணவிகளை அழைத்துக்கொண்டு பிரின்ஸிபால் மேமைப் பார்த்தாள்.

முதலில், ‘அதெல்லாம் முடியாது’ என்று மறுத்துப் பேசிய மேம், முதன்முதலாக அனுமதி அளித்துவிட்டார். ஆனால், ‘‘எந்த அலம்பலும் இருக்கக் கூடாது. கூச்சல் போடக் கூடாது, சிரிக்கக் கூடாது’’ என்றும் கட்டளையிட்டார்.

. ‘எல்லோரும் ஏன் சிரிப்புக்குத் தடை போடுகிறார்கள்... ‘இடுக்கண் வருங்கால் நகுக’ என்று திருவள்ளுவர் சொல்லியிருப்பதை இவர்கள் படிக்கவில்லையா? `மனிதனின் சிறப்பே சிரிப்புதான்’ என்று பட்டிமன்ற நடுவர், சாலமன் தாத்தாகூட சொன்னாரே. ஆசிரியர்களுக்கு அடக்குமுறை எதற்கு?’ என்றெல்லாம் லில்லியின் மனம் புரட்சியாகச் சிந்திக்கத் தொடங்கியது. அதை வெளியே சொல்லமுடியாமல்...

‘‘மேம், நீங்களும் அவசியம் வரணும் மேம். நீங்க இருக்கும்போது நாங்க சத்தம் போடவே மாட்டோம் மேம்’’ என்று எல்லோரும் கோரஸாகச் சொன்னார்கள்.

‘‘ஓகே... ஓகே. இந்த விஷயம் யாருக்கும் தெரியக் கூடாது. இதுக்கு நான் பர்மிஷன் கொடுத்ததா யார்கிட்டயும் சொல்லக் கூடாது’’ என்றும் கூறினார்.

அதற்கு லில்லி குரூப், விரல் வைத்து வாய்மூடி, தலையாட்டிவிட்டு வகுப்புக்குச் சென்றது.

. கேக் எங்கே வாங்கலாம் என்ற பேச்சு ஆரம்பமானது. மகிழ்ச்சியில் ஒவ்வொருவரும் ஓர் இடம் சொன்னார்கள். அப்போது லில்லி சொன்னாள், ‘‘ எங்க அம்மா சூப்பரா கேக் செய்வாங்க. அவங்ககிட்ட சொல்லி, அதற்கான பொருள்களை வாங்கிவந்து செய்யச் சொல்லலாமா?’’ என்று எல்லோரிடமும் கேட்டபோது, ஒரே குரலில் ஓகே சொன்னார்கள்.

லில்லி, வகுப்புத் தோழிகள் ஐந்தாறு பேரை கேக் செய்யும்போது வரச் சொன்னாள்.

இந்த விஷயத்தை அம்மாவிடம் சொன்னாள் லில்லி. லில்லியின் அம்மா கேக் செய்ய ஆரம்பித்ததும், லில்லியின் வகுப்புத் தோழிகள் அவருக்கு உதவியாக வேலை செய்தார்கள். உற்சாகமாக இருந்தார்கள். ‘‘ஆன்ட்டி இந்தாங்க, ஆன்ட்டி இந்தாங்க’’ என்று மாணவிகள் ஒவ்வொருவரும் தங்களின் ஜோக்குகள், சிரிப்புகளை எல்லாம் கொடுத்தனர்.

. லில்லியின் அம்மா, அவர்களின் சிரிப்புகளை எல்லாம் கேக்கில் பக்குவமாகக் கலந்தார். சிரிப்புகள் கலந்த கேக் வாசனை, அருமையாக வெளிப்பட்டது.

அவர்களில் சிலர், ‘‘ எப்படி ஆன்ட்டி இவ்ளோ சூப்பரா கேக் செய்றீங்க...’’ என்று கேட்டனர்.

‘‘நான் எங்கே கேக் செஞ்சேன். எப்பவோ ஒருநாள் கேக் செய்யப்போய், கேக் மாதிரி ஒண்ணு செஞ்சேன். ஆனா ஒண்ணு, கண்ணுங்களா... எனக்கே ஆச்சர்யமா இருக்கு. எப்படி இந்த கேக் வந்திச்சுனு. ஆனா, அன்னிக்கு நான் கேக் செய்யும்போது, ஏதோ ஒண்ணு கலக்காம விட்டுட்டேன். இன்னிக்கு, நீங்க அள்ளி அள்ளித் தந்த சிரிப்பையெல்லாம் கலந்தேன் பாருங்க, அதனாலதான்’’ என்றதும், எல்லோரும் கலகலவெனச் சிரித்தனர்.

மறுநாள்...

டீச்சர், புதுச் சேலையில் மல்லிகை வாசம் வீச வகுப்புக்குள் வந்தார். வகுப்பு, மிக அமைதியாக இருந்தது. ஆனால், எல்லோர் முகத்திலும் ரோஜாவின் அழகு சிரித்தது. ஒரு மாணவி தண்ணீருக்கு விரல் காட்டிவிட்டுப் போய், பிரின்சிபால் மேமை அழைத்து வந்தாள். மேமைப் பார்த்ததும் வகுப்பு டீச்சர் எழுந்து குட்மார்னிங் சொன்னார்.

. ‘‘வாழ்த்துகள்’’ என்றார் மேம்.

இரண்டு மாணவர்கள், பெரிய கேக் ஒன்றை எடுத்துவந்து, மேசைமீது வைத்தார்கள். ஒரு மாணவி, மெழுகுவத்தியை எடுத்து கேக்கில் செருகிப் பற்றவைத்தாள்.டீச்சர் அதை ஊதியதும், அறையைப் புதிய வாசனை ஒன்று ஆக்கிரமித்தது.

மேம், கேக்கை வெட்டி டீச்சருக்கு ஊட்டினார். டீச்சரும் ஒரு துண்டை மேமுக்கு ஊட்ட, இவருக்கும் சிரிப்பு வந்தது. சிரித்தனர்... சிரித்தனர்... இன்னும் சத்தமாகச் சிரித்தனர்.

அவர்களோடு வகுப்பு மாணவ மாணவிகளும் சிரித்தனர். கேக்குகள் துளித்துளியாகப் பகிர்ந்துபோனது. சிரிப்புச் சத்தம் அடுத்தடுத்த வகுப்புகளுக்குள் நுழைய, அவர்களும் சிரித்தனர். டீச்சர்கள், வேலையாட்கள் என எல்லோரும் சிரித்தார்கள்.

அடங்காத சிரிப்பு, அலை அலையாகச் பள்ளி வளாகம் எங்கும் சுழன்றது..!

சிரிப்பு கேக்!

Rajamanickam Vikatan

கோ.ராமமூர்த்தி