சினிமா விமர்சனம்: பாரம்

வயதான பெற்றோர்களை பாரமாக நினைக்கும் சில குடும்பங்கள் அவர்கள் இருப்பை அழிக்கும் கொடூரங்கள்தான் ‘பாரம்.’

வாட்ச்மேன் கருப்பசாமி (ராஜு) வயதானாலும் சொந்தக் காலில் நிற்க நினைப்பவர். நகரத்திலிருக்கும் தங்கை வீட்டில் வசிக்கிறார். ஒரு விபத்தில் கருப்பசாமியின் இடுப்பில் முறிவு ஏற்பட அறுவைசிகிச்சை செய்யவேண்டிய சூழல். செலவு செய்யத் தயாரில்லாத, கிராமத்தி லிருக்கும் அவர் மகன் (சுப.முத்துக்குமார்) வீட்டிற்குக் கொண்டு செல்லப்படுகிறார். ஊர்ப்பேச்சுக்கு பயந்து அப்பாவை அழைத்துவந்த மகன் தந்தையை பாரமாக நினைக்கிறார். அதனால் அவர் எடுக்கும் ஒரு விபரீத முடிவுதான் கதை.

ஆழமான காட்சிகள் இல்லாமல், மூன்றாந்தர நாடகபாணியிலான விஷ ஊசி சதிக்காட்சிகள் ஆவணப்படம் என்னும் அம்சத்தைக்கூட நெருங்கவிடாமல் படத்தைக் கீழிறக்குகின்றன. ‘கலைப்படம்’ என்ற பாவனைக்காக, கருப்பசாமியை மருத்துவமனைக்கும் வீட்டுக்கும் நான்கைந்து டெம்போவில் வைத்துக்கொண்டு செல்வது, கருப்பசாமியின் மகன், வீரா கதாபாத்திரம் பைக்கில் செல்லும் நீளமான காட்சி ஆகியவை அயர்ச்சியூட்டு கின்றன.

கருப்பசாமி தன் தங்கை வீட்டில் தங்கியிருந்து வேலை செய்கிறாரா, விருந்தாளியாக வருகிறாரா என்று முதல் காட்சியில் தொடங்கும் தெளிவற்ற சித்திரிப்பு படம் முழுவதும் தொடர்கிறது.

குறைந்தது நான்கு பேராவது கூட்டு முயற்சியாகச் செய்யும் கொலைக்குக் கிடைக்கும் பணம் வெறும் மூவாயிரம் ரூபாய்தான். அப்படியொன்றும் பணம்கொழிக்கும் தொழில் இல்லையென்னும்போது ஏன் இந்த முதியோர் கொலைமுயற்சி என்பது பற்றிய எந்தத் தகவல்களும் விரிவாக இல்லை. கொலை செய்பவரை மாற்றுத்திறனாளியாகக் காட்டுவது இயக்குநரின் பழைமைவாத மனநிலையையே காட்டுகிறது.

திரைப்படமாகவும் மாறாமல் ஆவணப்படமாகவும் மாறாமல் கலைநேர்த்தி, தொழில்நுட்பம் ஆகியவற்றில் பின்தங்கி, பார்வையாளர்களுக்கு பாரமாக மாறியிருக்கிறது.