ஒளிப்பதிவாளர் விஜய் கார்த்திக் கண்ணனின் கேமரா, அபாரமாய் உழைத்திருக்கிறது. நிர்வாணத்தை ஆபாசமின்றிக் காட்டியதில் அவருடைய உழைப்பு முக்கியமானது. சஃபீக் முகமது அலியின் படத்தொகுப்பு பரபரப்பைக் கூட்ட முயற்சி செய்திருக்கிறது. ப்ரதீப் குமார் மற்றும் ஊர்காவின் இசையில் பாடல்களும் பின்னணி இசையும் உணர்வை அற்புதமாகக் கடத்துகின்றன.

சொல்ல வந்த கருத்தில் தானும் குழம்பி, படத்தையும் குழப்பி, பார்வையாளர்களையும் குழம்பவைத்திருக்கிறார் இயக்குநர் ரத்னகுமார். மார்பக வரியை எதிர்த்த நங்கேலியின் கதையைச் சொல்லிப் படத்தைத் தொடங்குகிறார்கள். “அன்னைக்கு உடம்ப மூடுறதுக்காகப் போராடுனோம். இன்னைக்கு உடம்பத் திறந்துகாட்டப் போராடுறீங்க” என இந்தக் காலத்து நங்கேலி கருத்து சொல்வதாகப் படம் முடிகிறது. இரண்டு போராட்டங் களுக்குமான அரசியல் பின்னணிகள், காரணங்கள் வெவ்வேறாக இருக்க எப்படி இரண்டையும் ஒப்பிட முடியும்? `மானம் என்பதே பெண் உடல்மீதான அதிகாரம் தான்’ எனும் பேச்சுகள் உருவாகிக் கொண்டிருக்கும் இந்நேரத்தில், `ஆடை’ சொல்லவரும் கருத்து நம்மைப் பின்னோக்கி இழுக்கிறதே.

கிடைத்த கேப்பில் எல்லாம் அடல்ட் காமெடிகளை அள்ளி எறிந்திருக்கிறார்கள். ஏகப்பட்ட லாஜிக் ஓட்டைகள் வேறு. இயக்குநர் ப்ராங்க் நிகழ்ச்சிகள்மீது வைக்கும் விமர்சனங்கள் முற்றிலும் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியவையே.

மேல்சட்டை தைக்க நினைத்து, தைத்து முடித்தபின் அளவு மாறிப்போனால் பரவாயில்லை. மேல்சட்டை, கால் சட்டையாய் மாறிப்போனால் என்ன செய்வது?!