"இப்போ காலம் எவ்வளோ மாறிடுச்சு. நினைச்சா நினைச்ச இடத்துல இருந்து எல்லாமே அனுபவிச்சுக்க முடியுது. 96-97 காலகட்டத்துல வாய்ப்புக்காக ஓடிக்கிட்டு இருக்கோம். அப்போ நியூ பாய்ஸ் காமெடின்னு ஒரு காமெடி க்ளப் ஆரம்பிச்சு ஒவ்வொரு புரோகிராமுக்காகவும் காத்திருப்போம். அடுத்த வாரம் புரோகிராம்னா ரெண்டு நாளுக்கு முன்னாடியே லெட்டர் வந்துரும். நானும் ரோபோ சங்கரும் கறுப்பு பேண்ட் வெள்ளை சட்டை ஒரு டை வச்சுக்கிட்டு புரோகிராமுக்குக் கிளம்பிருவோம். அங்க போனா இன்னொரு புரோகிராம் இருக்கு. உடனே வாங்கன்னு சொல்லிருவாங்க. இருக்க ஒரு ட்ரெஸ்ஸ அடிபம்புல துவைச்சுட்டு ஒரு எம்-80 வண்டில ரோபோ சங்கரு பின்னாடி உட்கார்ந்து சட்டைய பிடிச்சுக்கிட்டே போனா வண்டி வேகத்துலயே சட்டை காஞ்சுரும். அதை திரும்ப தேச்சு போட்டு அடுத்த ஷோவுக்கு ரெடி ஆவோம். இப்படி ஆரம்ப காலகட்டத்துல மதுரையில நாங்க அலையாத இடம் இல்ல. போடாத வேஷம் இல்ல. இப்போ நினைச்சுப்பார்த்தாலும் மனசுக்குள்ள அவ்வளவு இதமாதான் இருக்கு.

இதோ நீங்க ஊருக்குள்ள வர்றப்போ இப்போ இருக்க மாதிரி ரோடு வசதில்லாம் அப்போ கிடையாது. நடையா நடந்துதான் போகணும். அமெரிக்கன் காலேஜ்லதான் எனக்கு 'கலக்கப்போவது யாரு' ஆடிசன் வச்சாங்க. அதுக்கு முன்ன ரெண்டு சீசன்லயும் பெருசா எதுவும் நடக்காததால மூணாவது சீசனுக்கு போறதுக்கு மனசே வரல. ஆனாலும் கூட இருந்த பசங்க கூட்டி போயிட்டாங்க. காலையில ஒன்பது மணிக்கு போனவனுக்கு ராத்திரி பத்து மணி வரைக்கும் யாரும் எதுவும் கூப்பிடல. நேரா போய், 'அய்யா... இந்த மாதிரி ரொம்ப அவுட்டர்ல இருக்க கிராமத்துல இருந்து வந்துருக்கேன். எனக்கு கடைசி பஸ் பதினோரு மணிக்கு அதையும் விட்டுட்டா நடந்தேதான் ஊருபோயி சேரணும்'னு சொல்லவும் அடுத்த பத்து நிமிஷத்துல எனக்கு ஆடிசன் நடந்துச்சு. ஆடிசன் செலக்ட்டான கையோட கடைசி பஸ்சு படிச்சு ஊரு முனைக்கு வந்துட்டேன். அங்க இருந்து ஒரே ஓட்டம் நாலு கிலோமீட்டர் உள்ள இருக்க ஊருக்குள்ல வந்துட்டேன்.

பள்ளிக்கூடத்துல எல்லாம் நான்தான் கிளாஸ் லீடர். கூடப்பொறந்தவங்க ஆறு பேரு... நான் மட்டும்தான் காலேஜ் டிகிரி முடிச்சேன். மன்னர் காலேஜ்ல பிபிஏ முடிச்சேன். அப்பா மூலமா ஒயிலாட்டம் அம்மா மூலமா மத்தவங்கள இமிட்டேட் பண்றதுன்னு சின்ன சின்ன கலைகளைக் கத்துக்கிட்டேன். மன்னர் காலேஜ்ல இருந்தப்போ கோரிப்பாளையம் பின்னால ஷெனாய் நகர்ல்லதான் ஹாஸ்டல். ஹாஸ்டல் வார்டன் மாதிரியே ராத்திரி நேரத்துல பேசிப்பார்ப்பேன். நிஜமான வார்டன்னு நினைச்சு பசங்க அமைதி ஆகிடுவாங்க. நிஜமாவே நமக்கு மத்தவங்க குரல் வரும்போலன்னு அதுலதான் இன்னமும் நம்பிக்கையும் தைரியமும் வந்துச்சு.

விஜய் டிவிக்கு வர்றதுக்கு முன்னாடி, மீனாட்சி மிஷன் மருத்துவமனையோட நகைச்சுவை மன்றத்துல இருந்தேன். அது பேராசிரியர் கு.ஞானசம்பந்தன் ஐயாவோட தலைமையில இயங்கிட்டு இருந்துச்சு. அதாவது பள்ளிக்குழந்தைகள், மருத்துவமனை நோயாளிகள் இவங்களை சிரிக்கவைக்க நிகழ்ச்சி நடத்துவாங்க. அப்போதான் நான் ரோபோ ஷங்கர், மதுரை முத்து எல்லாம் ஒரே டீமா வேலைபார்த்தோம். அப்போ இருந்தே எங்களுக்குள்ள நிறைய புரிதல்களும் கெமிஸ்ட்ரியும் இருக்கும். அதுதான் இப்போவரை ஸ்டேஜ்ல வெளிப்படுது.

இப்பொ ரெண்டு வருஷமா சித்திரை திருவிழா இல்லாதது ரொம்பவே வருத்தம்தான். எங்களோட காலகட்டத்துல எல்லாம், கெட்ட அலப்பரையா இருக்கும். ஒவ்வொரு மண்டகப்படியா போறது தண்ணிப்பந்தல் மோர்ப்பந்தல்னு ரவுசு பண்றது, தண்ணிப்பீச்சி அடிக்கிறதுன்னு மதம் இனம் எல்லாம் கடந்து மதுரக்காரன் கொண்டாடுற ஒரு திருவிழா அது. இன்னமும் அந்த நினைவுகள் எல்லாம் மனசுக்குள்ள இருக்கத்தான் செய்யுது."